Afgelopen zomer waren er veel kleine berichtjes in het nieuws over robotisering van de samenleving in voornamelijk Japan die mij aan het denken hebben gezet t.a.v. de nabije toekomst. Ik heb onderstaand scenario geschreven.
De zon piept door een kiertje van het gordijn. Mijn robot Pepper maakt mij wakker met een gezellig deuntje dat langzaam in volume toeneemt en tevens met hetzelfde tempo het lichter maakt in de kamer. Lekker kopje koffie op bed en ik rol een scherm uit voor het laatste nieuws. Mijn kleren voor deze dag liggen klaar op een stoel. Ik kleed mij aan en mijn kleding zit als gegoten. Dat kan ook niet anders; de spiegel meet elke week mijn maat en Pepper geeft deze door aan mijn kledingmaker, zodra ik een kledingstuk bestel. Ik ga naar beneden.
Mijn kinderen en man zitten al aan de ontbijttafel. Ons ontbijt is vanochtend gebracht met de zelfrijdende vrachtdienst van mijn supermarkt. Het is een grappig gezicht zo ‘s ochtends in de straat; al die zelfrijdende karretjes die als spinnetjes rondkrioelen op weg naar hun bestemming.
Ik vraag Pepper naar mijn agenda voor vandaag. Overigens kun je aan Pepper alles vragen. Er komt hoe dan ook een passend antwoord. Mocht ze het niet zelf weten dan heeft ze toegang tot alle Peppers ter wereld in de cloud. Op deze manier wordt ook je administratie geregeld.
De kinderen gaan aan de slag met hun schoolwerk samen met hun Pepper. Pepper leert hen voornamelijk hoe je tot iets komt en weet haarfijn de status per kind. Voor de middag maakt Pepper een afspraak voor elk kind om samen te spelen. De Peppers van de kinderen matchen de leerbehoeftes in de cloud en zo heb je ’s middags de meest passende afspraak voor jouw leercurve.
Er komt een zelfrijdende auto voor rijden. We hebben hier lang op moeten wachten omdat het even duurde voordat ze eruit waren wie aansprakelijk is als de zelfrijdende auto bij een ongeluk betrokken raakt. De auto heeft Pepper gereserveerd voor mij. Zo handig, ik hoef er niets aan te doen. De auto gaat, net zoals we dat gewend zijn van de robotgrasmaaier, zelf naar zijn station als het opgeladen dient te worden en ook maakt het zelf afspraken met de garage en de wasstraat. Ik stap in. Onderweg blijkt mijn zelfrijdende auto toch een kleine hapering te vertonen. Er is wat hulp nodig van mij om de reis te kunnen vervolgen. Op een scherm begint een filmpje te draaien en deze geeft precies aan wat er van mij verwacht wordt. Zie zo, we kunnen weer verder.
Maar ja, waar naar toe? In wereld waar het wemelt van de alleswetende peppers. Wat gaat een mens zoals ik nog doen?