Recentelijk had ik een arbeidsmediation en werknemer Bas zat enorm in de weerstand toen we startten. Hij zag mediation als een zweverig therapie gedoe en daarin had hij echt geen zin. Zeker niet met zijn werkgever Job. Die vertrouwde hij toch al niet.
Dit was het enige gezichtspunt dat Bas en Job deelden. Job werkte alleen aan mediation mee, omdat het van de bedrijfsarts moest. Maar ook hij verwachtte er niets van. Zo lagen de kaarten open op tafel. Niet echt hoopgevend.
Bij het starten van een mediation is enige mate van commitment nodig. Van beiden. Dat is in het begin vaak ver te zoeken.
Bas zijn houding veranderde totaal in een paar gesprekken. Hij was bijna 2 jaar ziek en Job wilde hem ontslaan als hij ziek bleef. Daardoor werd Bas wakker en wilde hij niet meer uitstellen. Hij kwam niet alleen in beweging, maar begon zelfs te rennen. Afspraken werden snel gemaakt.
Maakt de intentie uit voor de waarde van het resultaat? Er was een oplossing, die eigenlijk voornamelijk gedragen werd door de wens om niet ontslagen te worden. Een egoïstisch belang om zo te zeggen. Maar geldt dit niet voor ieder belang? Job zat hier ook alleen omdat de arts hem hiertoe had verplicht.
Even een overpeinzing. Ik ben erg benieuwd hoe jullie het zien.
